...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

25 Απριλίου 2010

...ουκ εά με καθεύδειν

Τέθηκαν επί χάρτου οι σκέψεις μου και βρέθηκαν να είναι ποίημα
αυξήθηκαν και πλήθυναν
έγιναν σαν λαός που ουκ εά με καθεύδειν

Στην αρχή
ήταν μια ρίμα της θαλάσσης
ζωντανή
που μύριζε πέλαγο
και που γυαλοκοπούσε
σαν ψάρι
μόλις δυο μέτρα κάτω απ' το νερό

Αυτό που ήθελα πραγματικά
ήταν μια φαντασία
λεύτερη
πιο κι απ' τον άνεμο,
ένας ειρμός
σαν παλαβό αντίσκηνο που παραδέρνει
μέσα στην καταιγίδα που το τυραννά

Αγκάλιασα
το αιώνιο κορμί του πόντου

Κι έμαθα να διαβάζω μες σε μένα
λεξιλογίου την καταιγίδα..
Αναρτήθηκε από ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ στις 25.4.10
Ετικέτες

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Μεταφράστηκαν επιτέλους οι άγνωστες λέξεις που αντηχούσαν σκόρπιες πτωσεις μέσα μας...

Η αναγκη αυτογνωσία μας έσπρωξε να αντιστοιχίσουμε τον άγριο καλπασμό της Ψυχης με την ποιητική απόδοση, Στρατη...

Γίναν κύματα οι λέξεις... ή οι λέξεις κύματα?....

Ανεξαρτήτου διαδοχής... δεν ξερω τί έγινε πρωτο... η λέξη κύμα... ή το κύμα λέξη... εμεις βουλιάζουμε σήμερα πνιγμένες αισθησεις στον ωκεανό της αισθαντικότητας που διακατεχει έναν ευαίσθητο ερασιτέχνη που πεισματικά αρνείται να γίνει επαγγελματίας της Ποίησης...

Εραστής του οίστρου κάθεται στην κουπαστή αγναντεύοντας και ψαρεύοντας με το βλέμμα αιωρήσιες δελφινιών πάνω από την ελευθερία των κυμάτων....

25/4/10 13:02
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΕΣΥ…

Ομονοούν και παν’ ψηλά τον ανήφορο
Σμάρι πουλιά
Άλλα για μια εκδίκηση ελευθερίας κι άλλα
Για ένα πείσμα εναντίον τ’ ουρανού.

Και μετά εσύ
Που κομίζεις λάμψεις ερώτων
Μούσα πολύτροπη
Αγγίζεις με νότες τα γαλανά νερά
Παρθένα κόρη
Του νυχτερινού ουρανού.

Τα φεγγάρια σου αγαπούν να κάνουν τις νύχτες μυστήριες.
Σε ξέρω και δεν σε ξέρω, είσαι η άγνωστη
Που θα την πουν οι στίχοι
Της νύχτας που έρχεται..

Έχω φυλακίσει τον άνεμο, το τραγούδι
Του πουλιού στο μυαλό μου και τ’ αφήνω απόψε
Να χαϊδεύει τα ξέπλεκα μαλλιά σου.

Αντιφεγγάν μέσα στα κρύσταλλα οι νότες
Του απόμακρου άστρου
Αφήνοντας την νοσταλγία αυτή που με παιδεύει
Μετέωρη και βασανιστική
Τις ώρες που έρχονται.

Σαν απλωμένο παράπονο της γλαύκας που τρυπάει
Το σκληρό γύρω σκοτάδι-
Οι μουσικές μονότονες των γρύλων
Ροκανίζουν ένα απλωμένο στερέωμα

Μαύρου ερειπιώνα που λες βρίθει από πεφταστέρια που θαρρείς
Και γίνονται ευχές πιο πυροδοτημένες-

Καθώς πατάει πόδι λίγο λίγο και έρχεται
Το αινιγματικό πρωί..

ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ!

25/4/10 13:10

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου