Άσε τον χρόνο να είναι ένα σύντομο ποίημα

Άσε τον χρόνο να είναι ένα σύντομο ποίημα
γύρω σου και άκου
την καρδιά πως χτυπά,

πως γίνεται πολυσήμαντη η νύχτα,
με τ' άστρα της να δοκιμάζουν τα φωνήεντα όλα.

Δένονται κόμπο τα σπλάχνα σου και μία αγωνία
να μαθαίνεις το φως σε παιδεύει…
Τι γύρευες τόσους αιώνες μέσα στα σκοτάδια;

κι η ποίηση είναι ένα σπίτι που σε φιλοξένησε απεγνωσμένο.
Τώρα άσε να είναι τίποτα οι διδαχές του φλύαρου ανέμου-
και ανέβα ψηλά, ψηλότερα κι από τον φάρο της σελήνης-
κι άκου πως μοιρολογεί το θλιμμένο αηδόνι κάνοντας
μουσική το δικό του παράπονο…