ΑΡΡΩΣΤΙΑ.

ΑΡΡΩΣΤΙΑ.

Έζησα μιαν αρρώστια βάσανο στα δώδεκα.
Το πρωινό αυτό της Βοιωτίας με τον αγριεμένο ήλιο
Μιαν άλλη αυγή παν’ από τα κατάρτια
Αγκυροβολημένων καραβιών!

Στο μουράγιο επαίτες.
Ένα αεράκι σάλταρε με σβελτάδα.
Ένας του λιμανιού έκανε τα παράξενα σινιάλα
Για ένα «πλεύρισε» στο κυβερνούμενο από άγγελο
Πλεούμενο..

Ο θεός προστάζει..
Πια δεν ακούω προσταγές..
Ο άνθρωπος της εποχής μου υποφέρει.
Μόνο στίχους μπορώ, μόνο ποιήματα!
Αλίμονο!
Οι φίλοι μου καλουπωμένοι μες σε δημοκρατικές ανησυχίες
Τους ξεφεύγει το όνειρο,
Κομπάζουν τόσα ρήματα…… ώ, δεν μπορώ τον κομπασμό!
Δούλεψα μαραγκός πλάι στις μέρες του πατέρα μου
Ίδια δύσκολες όλες. Τα βράδια
Κοιμάμαι δύσκολον ύπνο.
Στην καθεμιά φανέρωση του φεγγαριού
Ο ίδιος με κρατάει πόθος-

Καθώς η ζωή κυλάει, κυλάει
Τρίβοντας κάθε τόσο τα μάτια της από έκπληξη:
-ώ Άβελ, ώ Κάιν
Ο αδερφοσκοτωμός γιατί;

Άσε με να σου δώσω μοναξιά σώμα γυναίκας,
Ψυχή που με περιποιείται στα εφηβικά γεράματα.

Περνώντας μιαν αρρώστια βάσανο στα δώδεκα..
Θεά μου! Ποίηση!
21.3.1982