Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα

Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα και οι σκέψεις που κάνω
Είναι σαν από λερωμένο βαμβάκι.. Τα πουλιά
ναυαγούν στον ορίζοντα και οι σιωπές
Δεν έχουν νόημα αφού η απουσία
Σωστά δεν ερμηνεύεται. Ο χρόνος
ωραία δαμάζει:
Και εμάς και τα όνειρα που κάναμε μία φορά κοιτώντας
Μακριά μέσα στο μέλλον, όπως ήθελε η εφηβεία μας.
Τώρα η κάθε μέρα μας μυρίζει προσμονή- τι να προσμένεις;
Ο ήλιος ανατέλλει καλόγνωμος και υποταγμένος
Κι αυτός στην μοίρα του. Σαν ένας πρίγκιπας που δεν θα έχει
Ποτέ βασίλειο. Κι όμως όλα ωραία και σωστά του υπακούνε!
Τα πρωινά λουλούδια ανάβουν το ξημέρωμα και η ευωδιά τους
Είναι θρησκεία του επίγειου ουρανού.
Μάγο και αινιγματικό το γαλανό τραγούδι της καινούριας μέρας!
Οι λέξεις μου
ίδια στο φως και στο σκοτάδι
νικούν! Ανατινάζονται!