ΑΝΕΧΕΙΑ.

ΑΝΕΧΕΙΑ.

Την ξέρω π’ ανάθεμα!
Σταθήκαμε μέσα της οι φτωχοί.
Καλουπωθήκαμε. Ο αέρας
Περνάει σφυρίζοντας απ’ τις δεντροστοιχίες.
Καρφώνεται πάνω στην παράγκα αυτή
Που την κατοικώ αγωνιώντας.

Έτσι οι ελπίδες μου για μια ζωή καλύτερη
Λιγόστεψαν σιγά-σιγά και βρέθηκα
Να είμαι σαρκαστής της πραγματικότητας..

Αφού είτε μ’ αυτήν την αρχή είτε με κάποια άλλη
Ο θάνατος διαλέγει συνεχώς
Τους δικούς του ανθρώπους..

Μια κυματώδικη σιωπή από βάναυσα δάκρυα
Ξεσπά και κάποιος
Πιο λυπημένος από εμένα
Αποφασίζει μιαν αυτοχειρία
Που
Τον στέλνει ένα ταξίδι που δεν το περίμενε!
1.4.1982