ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ.

ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ.

Σωπασμένο βράδυ και η πόλη ησύχαζε
Και κάτι μακρινά τραγούδια μεθυσμένων άστρων
Ξυπνούσαν μόνο τα σκυλιά να αλυχτούν. Αυτός
Μόνος
Βάδιζε-

Τα χέρια του στις τσέπες
Κροτάλιζαν κάτι κλειδιά αχρείαστα· είχε
Ένα ύφος αγγέλου αμαρτημένου- ή
Σαν του πίκρανε πια μέσα του η καλοσύνη.

Τον είχε πει η ζωή από το ‘να μέρος, το άλλο
Σκοτεινή πλευρά
Το αναγνωρίζεις σε δύσκολη ώρα,
Δειλιάζεις,
Μ’ ένα πικρό χαμόγελο και απειρώνεσαι
Φοβερός ο ίδιος μες τον εαυτό σου.

Και τώρα μόνος βάδιζε μες τα σοκάκια της ψυχής του.
Ησυχάζοντας μ’ ένα μελάγχολο νου, πονώντας
Έναν πόνο στο βάθος του.
Τριγύρω
Έκανε με το μάτι για να βρει ένα στήριγμα.
Μόνο ένα φεγγάρι από ψηλά
Αποκραίνονταν αν το ρωτούσες για την ζωή:
«Λυπημένη! Λυπημένη!» αγγίζοντας
Με τις αχτίδες του
Τα νερά που κουρνέλιζαν- αυτά ή τα άλλα
Νερά βαλτωμένα της μνήμης που δεν
Θα φυράνουν ποτέ.
«Αλλά με τα χέρια μου» συλλογίζονταν
«μπορώ να φτιάξω ένα καράβι-
Ή να μαστορέψω ένα όνειρο:
Άλλης λογής καράβι και αυτό-

Για ν’ αρμενίσουμε μαζί ή
Να βουλιάξουμε…»

1981