ΑΥΤΟΣ Μ’ ΕΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ…

ΑΥΤΟΣ Μ’ ΕΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ…

Αποβραδίς που ζάλιζε η μοναξιά.
Κιόλας έχοντας φύγει αυτός
από την μια την μέρα μες την άλλη
καν που δεν ήρθε-
αντικρύ του να στήνεται πολεμική η ζωή.

Δροσερή στο άγγιγμα η σκέψη
βουτούσε μέσα της και απ’ την άλλη
που έβγαινε των νερών της
με λίγη άμμο του βυθού μέσα στα δάχτυλά του·
φέγγαν τότε τα μάτια του·
αυτός για να μιλήσει έναν ενικό της αθωότητας που πληθυντικός
έμοιαζε της αγάπης.
Και

επειδή τέτοιος ο κόσμος:
όλος αγκάθια και πόνο..
Όμως το αποφασισμένο του βασταγερό πολύ και ανίκητο,
μήτε καν του μπορούσε πληγή η ζωή.
Κάθε του λέξη κι ένας σπόρος γινόμενος γρήγορα δέντρο,
πέφτοντας στην γη ενός αυτιού, αυτός δίνοντας
μία βοήθεια μαστορική στ’ όνειρο των ανθρώπων.
Το κυματάκι της ψυχής του γελάμενο κερδίζοντας
ολοένα μιαν ακρογιαλιά- κάποτε
τις ώρες που θα καίγονται οι ορτανσίες του δειλινού
για να φανερωθεί μέσα στον κήπο της καρδιάς μας
και να τον αναγνωρίσουμε,
σιωπηλά να ρωτηθούμε:
«Ποιος αλήθεια που υπάρχει;»
Μια φωνή
Αντιφωνή από την τραγωδία του μυαλού μας να το πει:
«Αυτός
Αυτός μ’ ένα κουράγιο!»
1981