ΕΝΑΣ..

ΕΝΑΣ..

Πάνω από το δωμάτιό μου όπου είχε
Σύνορα η ελπίδα κι η απελπισία…
Οι φρουροί τους να φοβερίζονται ο ένας του άλλου.
Μετά θυμάμαι έναν αισυμνήτη ήλιο.

Από τότε είδα πολλά νέα πράγματα
Ή άλλα που γεράσανε στην ηλικία όμως
Ένιωναν μες την καρδιά μου.
Λέω τον άνθρωπο που έψαχνε ολοζωής για την δικαιοσύνη
Σαν τον καθρέφτη για να κοιταχτεί
Ανασαίνοντας αυτή την γαλήνη που περονιάζει
Ως το μεδούλι
Όταν βαριεστημένα
Καλές διδασκαλίες των αστεριών
Φτάνουν τον ουρανό της νύχτας να ‘ναι επίγειος.

Έλεγε: «Η ζωή δεν φυραίνει
Η ζωή πολλαπλασιάζεται
Εμείς φυραίνουμε
Εμείς από μας μια αφαίρεση
Καθημερινή..»

Είχε αδειανά μάτια και τα χέρια του ενός τυφλού που ξέρει
Σίγουρος την μορφή των πραγμάτων.
Καλύτερος από μια σκέψη που δεν βγάζει πουθενά.
Θυμάμαι μπορούσε να ψιθυρίζει μ’ ένα τραγούδι
Στον ρυθμό του
Τα λόγια που ‘θελε η καρδιά του:

«Ζήτω του ο στοχασμός μου που ήρθε ρόδινος!
Ανθισμένες λεμονιές φουντωμένες!
Πήρε σβάρνα και το γέλιο της θάλασσας-
Μιας μόνης θάλασσας από πέρα.
Τώρα γελούμενο αίσθημα λαμπυρίζει, εκπυρσοκροτεί!
Είμαι τριγυρισμένος την ανάσα του αγέρα.
Σκουντάει την θύμηση, αναφαίνει ένα κορίτσι·
Ότι αγάπησα υπάρχει!
Αμόλυντο!»
1981