ΑΘΛΗΤΗΣ!

ΑΘΛΗΤΗΣ!

Αίσθηση!
Ο φυσιολογικός χαριεντιζόμενος καταλαβαίνει πως αδυνατεί να
σταθεί
Όσο επίμονος κι αν είναι
Μέσα σ’ αυτό το πνιγηρό αλσύλλιο.
Τα δέντρα σμίγουν με τον ουρανό.
Με βαριεστημένη ψυχή υπάρχει
Και αυτός και εγώ.

Αυτός ένας μελαχρινός ονειροπόλος στην ηλικία των είκοσι
Γελαστός πότε είναι να μιλήσει.
Δεν μιλά πολύ…. Ανάλογος κι εγώ.

Έχει πιστέψει πως μπορεί να υποτάξει το ανθρώπινο,
Παραδίδει μαθήματα ισχύος,
Τα μυώδικα μπράτσα του μουγκρίζουν κολάσεις της δύναμης
Όταν τα χρησιμοποιεί. Στην ανάπαυση
Των βλεφάρων του βλέπει να τον φοβάται η φύση.

Είμαι μαζί του.
Από ζήλια τον εκδικούνται.
Οι στρεβλές τους οράσεις δεν μπορούν
Να τους προσφέρουν τον ίλιγγο ενός κατακλυσμιαίου σπασμού-

Ακουμπούν ωστόσο οι βαρύτερες
Θλίψεις πάνω στην φαρδιά του πλάτη

Μια μέρα τον είδα να τσακίζεται κάτω
Από το βάρος ενός κάθετου χαμόγελου
Μιας κοπέλας που υπήρξε
Σε όλες της τις ηλικίες στην εφηβεία!

1.4.1982