Ο ΑΕΡΑΣ…

Ο ΑΕΡΑΣ…

Ένα απροσδιόριστο βραχυκύκλωμα όπως μου σώνεται η φωνή και μένω
με λέξεις λέξεις λέξεις που πονάνε
και γίνονται
κρανίου τόπος..

Κι έπειτα λέω τι;

Θα με αφήσουν οι χίμαιρες να έχω
ένα σπιτάκι αναρριχόμενο
ανάμεσα στις τριανταφυλλιές που θα του τρίζει ο αέρας
τα βορινά παράθυρα;

Και θα περνά ως μέσα στο τραπέζι να αναστατώνει τις σελίδες μου;

Και στο μυαλό μου ο ίδιος θα είναι
απολυμαντικός..