Απόψε το φεγγάρι μου…

Όταν οι αυτοκρατορίες θα σβήσουν σταμάτησε και άκου τον ψίθυρο των νερών

Άκου τις φωνές των σκοτωμένων παιδιών από την απονιά των κρατούντων

Σταλάζει αίμα στο ποτάμι που κυλά προς την θάλασσα

Καλώς τον μήνα που δεν έχει ρο καλώς τον μήνα

Στα κάστρα ψηλά οι πολέμαρχοι οργανώνουν αλλιώς αυτό που κάποτε ήτανε άμυνα

Και τώρα η προάσπιση της ψυχής που στενάζει

Αδύναμα φώτα πνιγμένη μουσική

Κάτω από τα δέντρα που βαφτίζονται μες το γαλάζιο

Ο χρόνος θέλει τον τόπο του ο χρόνος είναι ένα επίρρημα

Που τρίζει τα δόντια στην ειμαρμένη μας – κανείς πια δεν μας περιμένει

Εκτός απ’ το φεγγάρι που απόψε βάφτηκε φαιό και κάτι

Σκαμπάζει από την μελαγχολία που έχω..