Σκηνικό…

Λιλιπούτειος κόσμος

                        Αυτά που δέχομαι με δέχονται και τούμπαλιν

                        Άκυρο το αγκάθι άκυρος ο πόνος

Ψηλώνει ο ήλιος    η μέρα καταγράφει τις αγωνίες μας

                        Η πόλη γέμισε εντόμων απειλές

                        τελεσίδικα

Στο ρήμα στάθηκα, στο φωνήεν

Σχημάτισα μια λέξη της καρδιάς

Καθαρός ουρανός, σύνοψη ιερά και των οσίων τα απολυτίκια

Διαβάζω, διαβάζω

                         Σκάει σαν το καρύδι το ένστικτο

                         Ό,τι ακουμπώ ξεκλειδώνεται

                         Μια πορφυρή αγάπη με πάει

                         Στις μέρες

                         Στον άλλον καιρό

Τιτιβίζουν πουλιά

σαν να συλλαβίζουν την γένεση

κι ο πάλαι

ποτέ εγένετω

                          Ζω μες από των εικόνων την μυθοπλασία

                          ουραγός και υπομονετικός

                          χωρικός που μιλά στο στάχυ 
                          που χρυσίζει, καρπίζει..