Καλοκαίρι…

Στον ήλιο ξεραίνονται οι απολαύσεις του καλοκαιριού και οι φασαρίες

της πολυκοσμίας του Αυγούστου.

Ο χρυσός κόσμος κι η αχυρένια διάθεση

των λουόμενων. Η αναρχία της ιδρωμένης σάρκας. Ο ουρανός

που δεν μαντρώνει τίποτα άλλο από μια χίμαιρα που δεν ανήκει

σε κανέναν και πλέει

μες τα πελάγη της φαντασίας των κοχυλιών.

Η Μαρίνα η Βιολέτα η Μαριάννα η Αφροδίτη, η Ελένη μου…

Ο ξουραφιασμένος μίσχος της τριανταφυλλιάς και

το νερό που πάγωσε και έτερψε τον ουρανίσκο.

Η πλώρη που αφρούς εντύθηκε και υποσχέσεις της θαλάσσης.

Η ζάλη απ’ την κάψα και στα σκαλοπάτια του νησιού ο ασβέστης

που ντύθηκε με θάρρητα και ιερούργησε ως τον βωμό του αυτού Σαββάτου.

Η γραφή που άπλωσε το πιο καλόγνωμο μελάνι της

πάνω στης φτέρης τα κατσαρωμένα φύλλα και ο θεός που έλειψε

κι από τον κόσμο κι από την λειψή δικαιοσύνη..