Της νύχτας…

Έχασα και βρήκα.

Και όλα σαν 
να διαψεύστηκαν οι θεωρίες μου.

Το βράδυ έπεσε.

Λιγάκι αψύ.

Οι κουκουβάγιες μήνυσαν θάνατο.

 Ό,τι είχα 
απεμπολήθηκε μες τον καιρό.

Μισό φεγγάρι αναστατωμένο.

Νοιάζομαι για εσένα μα δεν γεφυρώνονται οι αποστάσεις.

Κλείνομαι στου εαυτού μου το κελί.

Σε πόσες φυλακές ζει τελικά ένας άνθρωπος;

Τρυπώ επίμονα τον ουρανό.

Χύνεται το καυτό γάλα του γαλαξία.

Κι ας απελπίζομαι - ελπίζω στον άνθρωπο.

Τώρα κοιτώ τη γλάστρα που ο βασιλικός πλημμύρισε.

Χαϊδεύω το κεφάλι του.

Μυρίζει το σύμπαν.

Αυτό κι αν ήθελα!

Ο ουδέτερος χρόνος καίει την μνήμη μου

και μου υπαγορεύει τα λόγια που λέω.