Οι προλετάριοι της χαράς…

Για το βράδυ που αυτοκτονεί το φεγγάρι

φρέσκα όνειρα εντείνουν της αγάπης μου τον πυρετό.

Ένας νωχελικός χρόνος καταπίνει τα πάντα

σε δική του διάρκεια.

Η τύψη επαναλαμβάνεται.

Μια υποψία ότι όλα θα ξανασυμβούνε ίδια

κάνει το καθετί αδιάφορο.

Υπάρχω.

Υπάρχεις.

Έτσι όπως τελειώνει η στιγμή σε μια φωτογραφία και στην τσέπη μου

φυλάω το εισιτήριο του θεάτρου που κατάντησε σκιών σκηνοθεσία.

Ο Αύγουστος είναι η εκδοχή του εκτροχιασμού.

Στο αλκοόλ η κουμπωμένη σου συνείδηση

σαφώς διευρύνεται.

Νέες αναπάντεχες οπτικές δράμουν μες τον ορίζοντα που εξερευνείται

από κάτι προλετάριους της χαράς και αισιόδοξους να φέρουν μια ειρήνη…