Ιερότητα της στιγμής…

Ομοιόμορφα:

                   Κατ’ αρχήν σαν να αρχινούν όλα απ’ τα λουλούδια

Κι όλα εκεί να καταλήγουνε.

                                          Αυτό που μπορεί ένας άνθρωπος

Είναι μια ιθαγένεια στα μέρη μιας Αρετής

Που τον χρωματίζει υπέροχα.

                                             Κάποτε βαραίνουν τα μάτια και,

μες τις σελίδες των βιβλίων, κοιτούν μα δεν βλέπουνε.

Είναι οι ώρες του ονείρου είναι οι ώρες

που το σχήμα που σου έγραψα είναι τιτάνια πλουραλιστικό

                      και η ακοή

Παραπλανεί – στα λιβάδια ενός τόπου που γεννιέται η θρησκευτική εξουσία.

Ο ικέτης που είσαι καταλαβαίνει το τέλος του και πια δεν νοιάζεται

Για τίποτα που με ύλη δεσμεύει.

Το κορμί αφυδατώνεται κι ας κυλούν ποταμοί. Δίνει

Της ακρίδας τον σάλτο

Και έρχεται στης ερήμου την φαιοκίτρινη άπλα.

Η ψυχή είναι ανθεκτική τελικά, η ψυχή δεν τον προδίδει.

Στο βάθος βάθος εγκατέλειψε την μεταφυσική

Και με μια ιδεοληψία παλεύει.

Στο τρεμουλιαστό φως ενός άστρου που δεν δηλώνει τίποτα άλλο από μια εξαφάνιση κοντά στις λίμνες των ματιών

                                            και πέρα

Από τις θίνες που του κρύβουν τον ορίζοντα-

Ο λίγος που είσαι είναι ο περιηγητής μιας σελίδας που ερήμωσε

από του αιώνα την απάνθρωπη όψη…