Την Κυριακή στο πάρκο…

Γρατζουνισμένες λαμαρίνες, κυρτωμένα δέντρα, κι ο ήλιος με το καλυμμαύχι του.

Κάτω από τις φυστικιές ο αέρας, ξυπόλυτος, νουνεχής, άτονος.

Διαφάνεια δοκιμασμένη, εσώκοσμος των φυτών.

Μια μουσική διθυραμβική που τρέμει στο γαλάζιο πίνοντας

σαν σφουγγάρι την αντίρρηση που σπέρνει ο ουρανός.

Άνθρωποι ετερόκλητοι, άνθρωποι μελαψοί

Και λευκοί, λευκότεροι από την υποψία-

Σκηνοθετούν περί τα αυτά και πάλι όλα ίδια μένουν

Ζαλισμένα κάτω από την ζέστα και τα τετερίσματα των τζιτζικιών..