Η ψυχή σου…

Τι θα μπορούσα να διεκδικήσω από αυτό το ρήμα που ακονίζει την ζέστα

όσο που να πονέσει ο Αύγουστος; Κι αν πεις

μυθικό είναι, καθώς

αφήνει ένα σμήνος πουλιών να πετά

πάνω από την ακούραστη μέρα

που χρωματίζεται

από του ήλιου το βασίλεμα και την ζωηράδα

των ανθρώπων.

Η πόλη καταλαγιάζει αργά, καθώς

έρχεται η νύχτα,

στο πνιγηρό ημίφως που γεννούν οι φανοστάτες.

Όλα διψασμένα και άυπνα.

γεύονται την τελετουργία του σκότους.

Ο καιρός περνά.

Η ψυχή σου σκουριάζει.

Την γρατζουνούν οι γάτες του φεγγαριού.

Το παν αναίτια και θεϊκά

αυτοαναφλέγεται.