Χορογραφία του Αυγούστου…

Κατακτάς κι όλα αλλού, ύστερα, ανήκουν. Σημασία

έχουν μόνο οι αστραπές (το ξαναπα’) και τα χρώματα

που μ’ αυτά -θέλεις δεν θέλεις- κι όμως ιερουργείς

μονάζοντας πικρά μες τον αιώνα.

     Φλυάρησα με το νερό. Οι παλάμες μου

το κράτησαν-σχεδόν απορροφήθηκα

από τον ρου και την διάθεσή του. Και μετά

η νύχτα με έκλεισε σε φυλακή·

έσκυψα για να δω στην ψυχή μου·

στην ώχρα του τοίχου,

ένα σαμιαμίδι σκαρφάλωνε

ευτυχισμένο κι αθώο

γλείφοντας τον σοβά και την αιωνιότητα.

Μίκρυνε απόψε το φεγγάρι. Ο στίχος μεγάλωσε.

Τα κρόταλά του ακούγονταν στην πέρα γειτονιά.

Οι αγριοτριανταφυλλιές σχημάτιζαν την νίκη επί όλων.

Το καλοκαίρι κληροδοτούσε σχήματα και μουσική

στην ταξιαρχία που ο τζίτζικας έχει.

Κι εσύ απαλά έκρουες την άρπα

των ανέμων σιγοτραγουδώντας νανούρισμα

που η καρδιά σου ήθελε θέλει.