Στην αιώρα η λευτεριά σου ψηλώνει ως το γλαυκό που
σκλαβώνεται.
Κορίτσι της άμμου, ευτυχία της ερήμου, κόρη
περίτρανα χοϊκή.
Στον ψίθυρο του μεσημεριού γυμνή που περπατάς στην
κάψα που αφήνει το γινάτι σου
να μείνουν ίχνη σου στον δρόμο που θα πάρει ύστερα
το μελιστάλακτο φεγγάρι.
Λιγόλογη και κοραλλένια
Στον απώτατο συλλογισμό των άστρων τ’ ουρανού.
Οι σφαίρες του ήλιου βρίσκουν κατάστηθα την
υπεροψία σου
μα εσύ γίνεσαι κοίλο φαινόμενο ενός μη κατανοητού
κι όμως θανάτου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου