Όταν η νύχτα…

Τόσο μακρινά όλα κι όμως τόσο κοντινά.

Σαν ένα φιλί που απομακρύνθηκε από τα πρόσωπα

αλλά έμεινε κοντινό μες την μνήμη

ανεξίτηλο,

κάτω από τις επιταγές των καιρών.

Βρήκα τον τρόπο: χώρεσα τα πάντα μες το Τίποτα

τα τακτοποίησα ευρηματικά

έτσι που κι εγώ ήμουν πια ο Κανένας, 
ένας αδέσποτος σκύλος

που γυρνά στα σοκάκια τα βράδια

λερώνοντας τα πόδια του στα λασπόνερα.

Πού να βρεις συμπάθεια πια και στοργή;

Οι νύχτες ξεβάφουν και ο ουρανός είναι πορφυρός και νεφελώδης.

Τα άστρα πέφτουν μέσα στις τσέπες μου

κατά βάθος είμαι πλούσιος τελικά.

Φορώ τις μπότες μου και μαλώνω

με τις πέτρες που κλωτσώ για να νιώθω ακόμη δυνατός!