Αεικίνητος κόσμος…

Η όψη του βουνού έχει βάρος αιώνων και φυλακίζει

την ζέστα καθώς σιγοντάρει το αρχαίο σμυρίγδι της.

Στα ριζά, ο πευκώνας, η αδέκαστη αρετή των κωνοφόρων.

Και η φωνή του πουλιού όταν ξημερώνει και ο κόσμος αποκτά θάρρη και δόξα

Κάνει εύληπτο το νόημα της απλότητας.

Ανάσες βαθιές μυστηριακό οξυγόνο

Που γυρίζει χτυπά τον κουρασμένο υπεζωκότα μου.

Σκιές κινούμενες που κλέβουν μια εντύπωση

Και την κρατούν κάτω απ’ τον ήλιο.

Νομοθετούν οι ενδείξεις για την ευρυθμία του Ορατού.

Στον ουρανό πετούν μπαλόνια ζωηρόχρωμα γεμάτα απ’ τα συστατικά μιας ευτυχίας.