Βλέπεις ελπίζω ακόμα στον Άνθρωπο!

Τι αποστομώνει λοιπόν αυτό το σκοτάδι που εισβάλει

κάθε δειλινό κι ανέτοιμους μας βρίσκει

να πολεμάμε μια θλίψη;

                                  Κι ο θάνατος

κινεί τις μαριονέτες του επιδεικτικά

και το σκηνικό του με δράμα τελειώνει.

Ο εγώ ο εσύ και ο άλλος

Ο που ενδύεται μια λύπη και μες τον καθρέφτη του αυτή

ποτέ δεν φαίνεται-

Περνά ξαναπερνά – στο τέλος

ένα σύννεφο κομπάζει

ότι σάρωσε τον ζοφερό ορίζοντα

κι έχυσε το σορόπι του πάνω στα σκαλοπάτια που το καλοκαίρι άφησε να οδηγούν στον ουρανό.

                    Στην Ημαθία ή στα Χανιά

ουδέτερα και αμετάκλητα

η μουσική συμφιλιώνεται με την ρακή και στον χορό

ανήκουνε τα περαιτέρω.

                                     Τι να τα πω τι να τα μολογήσω:

ίδια οι σιωπές συνωμοτούνε να με ανηφορίσουνε

στην φρυκτωρία του αιώνα-

Βλέπεις ελπίζω ακόμα στον Άνθρωπο!