Η μπαλαρίνα των νεφών…

κραυγάζει με το σώμα της… Κι εγώ εκείνο που δεν μπορώ να σου πω

το καθαρογράφω στο φεγγάρι. Να το βρουν οι αιώνες οι πίσω μου,

να σου το ξομολογηθούν,

να καταλάβεις

πόσο βασίλειο της μελαγχολίας χώρεσα.

Δένει τα παπούτσια της και δραματουργεί

κάτω από τον απειλητικό ουρανό.

Ακούγεται το πιάνο του πόνου.

Συννεφιά. Κανένας δεν χαίρεται.

Η καλημέρα μου σκοντάφτει στο σύθαμπο και εξοστρακίζεται

σαν σφαίρα που δεν βρήκε στόχο, μες το έρημο χωριό

της ανάμνησης.