Των μωρών που ήρθαν και θα έρθουν…

Για τις ψυχές που ήρθαν και θα έρθουν κοντά μας

διάφανες και έντονες σαν τα μάτια αγγέλου –για τις ψυχές

που γεννήθηκαν και θα γεννηθούν,

ο αόρατος κόσμος μιλά

μες από την καρδιά τους-

Στον αφρό των επιφωνημάτων και στο απολιθωμένο ξόανο

ενός χρόνου που αρνιέται την ανθρώπινη έκσταση

ο σπίνος δοκιμάζει να αντισταθεί αμφισβητώντας

τα πάντα-

                τέτοιο πουλί ιλαρό μες την κροκάτη ευωχία

                του πρωινού μας-

                τέτοιο αφιλόκερδο παιχνίδι η ζωή ωραία να συνεχίζεται

                κι ευτυχώς!

       Ένα πατουσάκι λευκό, κληροδότημα

       μιας μέρας που επιτάσσει

τα ρόδα των επαναστάσεων στον λαύρο ουρανό του Αυγούστου,

ένα προσωπάκι σιντεφένιο

                                          που φωταγωγεί τα άοκνα διαστήματα

των μπουσουλητών που φλερτάρουν 

με το πιο τρεχάτο αισιόδοξο μήνυμα

της ανθρωπότητας, ένα οικουμενικό

τραγούδι που θα μάθω και θα μάθεις

πιο ευτυχισμένος μέσα σου από ποτέ και έως

εκεί που η κοσμοθεωρία μου κλονίζεται και σπίθες βγάζει

λυτρωτικές..

Χάνω και χάνομαι. Είμαι - δεν είμαι. Ένα και το αυτό.

Το ίδιο νιώθεις

φαντάζομαι. Κι η ποίηση
με αφήνει απορημένο μην μπορώ να ξεστομίσω

αυτό που είναι θαύμα και δεν το ορίζω ούτε το ορίζεις

μόνο κρατώ στην αγκαλιά μου το μικρό τούτο κορμί

που λέει άλλα λόγια από αυτά που ξέρω και που ξέρεις..