Παρασκευή…

Υπομονετικά περίμενα. Κι ήρθανε όλα:

ο χρόνος δαμασμένος σαν σε όνειρο κι η πίκρα

Άτονη πια και αυτή μιας και

τραγουδοποιήθηκε ο καημός μου.

Στίχο τον στίχο κλίμακα την κλίμακα ανέβηκα.

Όπως στην φασολιά του παραμυθιού, αόριστος ο τόπος

Και η φαντασία καλπάζουσα.

Δέθηκαν οι συναρμογές των νοημάτων περισσότερο

Και στην νύχτα που έρχεται

ζήτησα φρέσκια ελπίδα.

Γαλουχημένη του Αυγούστου ολόγιομη Παρασκευή.

Είμαι όπου μ’ άφησες και πλέκω

ρίμες δίχτυα της θαλάσσης..