Κλέφτης εγώ…

Κλέβω τις εικόνες που δεν στέκονται πουθενά

Κλέβω το μέταλλο του χρώματος

Συρράπτω τους πόθους κι ένα ψηφιδωτό μένει

Από ανεξιχνίαστα λεξιλόγια που μιλήθηκαν

από λαούς που πια δεν υπάρχουν.

Πεθαίνουν οι γλώσσες; Πεθαίνουν οι κατακτήσεις;

Στον χρόνο απλά θάβονται οι δοκιμασίες και όταν

Τελειώσουν οι εξάρσεις,

σβήνεται σιγανά η φωνή και μια ηχώ

Τρυπά τα βουνά τρεμίζοντας

το φαρδύ σκουλαρίκι τους.

Ιστορίες μικρές, βραχυπρόθεσμες..

Στα ποιήματα συνεχώς τις ανακαλύπτω.

Φτάνει να δεις με έντονη ματιά

αυτό που εξέχει από την καθημερινότητα,

Φτάνει να αρνηθείς, πολλές φορές, να πεθάνεις.

Σε χαϊδεύω ήλιε· καις τα χέρια μου.

Αυτά τα δάχτυλα που θα αγγίξω τα πλήκτρα στο πιάνο της οικουμένης και

θα κρούω την άρπα του φωτός που απλώνει

μια ειρήνη στον κόσμο.