Υδάτινο σχέδιο ενός ανεξήγητου πόνου..

                                Στον ηθοποιό Robin Williams..

Στον χρόνο τι

τελικά αντιστέκεται; Μήπως

η σιωπή μας θα δείξει κάτι;

                    Θλιμμένοι άνθρωποι που δεν

                         το πιστεύεις κιόλας 
                           ότι τόσο πονάνε.

         Σβήνουν διάττοντες και μας φτωχαίνει η ζωή. Βλέπεις

                 κι από την θλίψη λάμπει ένα διαμάντι

          σαν δάκρυο καθαρό, πολύτιμο. Στον καιρό πάνε

                               ακριμάτιστοι-

                     έτσι είναι σάμπως η μοίρα.

                   Φυλάει ο άνθρωπος μέσα του

                      μια σθεναρή καταστροφή

                               o ίδιος τον ίδιον να βλάψει. Αλλά

           την μοναξιά ποιός τέλος πάντων την νίκησε; ποιός

                    έτυχε τον λαχνό του ωραίου

                        και δεν, από τα πάντα, αποστάτησε – τελειώνοντας

                                  μες τ’ όνειρό του, μες

                    την επιταγή να καρπωθεί το φως

                                  το εσώτατο –εκεί

                                      όπου λάμπουν οι λύκαινες

                                         των αισθημάτων και οι λέξεις

                                            που μικρόν τον συγκίνησαν, πια

                                               δεν έχουν καμιά σημασία…