Της Παναγίας…

Εφορμάς μέσα σε όλα αλλά ο άνεμος

που σε κερδίζει είναι της Παναγίας,

όπως ορμά

πίσω απ’ τα σπίτια,

στο μέσον της θάλασσας,

ρηχός

και βαθύς,

που σπρώχνει τα μεστά καράβια 
κατά τον Νου και κατά την απόλυτη

άποψη του υπερόπτη ορίζοντα.

         Εκεί που οι ελληνικότητες χωράνε ή δεν χωράνε.

Στον καιρό- κατά πως παραγγέλνουν οι φαντάροι. Σημειωτόν.

κι απρόσμενα. Με ύφος και με σιλουέτα αιθέρια:

Μαύρο μαντήλι και στο μάγουλο το δάκρυ

πιο καυτό και πιο καθάριο

από του σπίνου την φωνή ή του ήλιου την εκδίκηση.

        Υπάρχει ο χρόνος

ή όχι;   Σε ένα φάσμα που τρυπά το μεσημέρι λυρικά κι οι τζίτζικες

που νιώθουν από ελαχιστότητα

σιγούν για μια στιγμή και ξαναρχίζουν

θεάρεστα να τελαλίζουν την Αλήθεια..

Μαντόνα που δίπλα στον κήπο στέκεσαι και η ορχήστρα των ρόδων

αφήνει να μεθύσουν τα πουλιά και να σκεφτούν

ελπιδοφόρα οι ώρες.

     Μαρία παρθένα, η γιορτή σου αναβλύζει όπως το μύρο από το σκίνο που λαβώνει     την πλαγιά

               του βουνού αντάμα με το μάγο θυμάρι..