Της τράπεζας…

Το μεσημέρι πατά πα’ στα φιλάργυρα φρούτα στύβοντάς τα και γεμίζει

χυμούς ευφροσύνης.

Κυρά νοικοκυρά

                      για τον ήλιο σου κάψωσα και βαριαρρώστησα.

Στην κουζίνα τηγανίζουν κεφτέδες και η μυρουδιά

αναστατώνει τα γατιά και τον αέρα.

Η ντομάτα πηδά απ’ το ταψάκι της

και τρέχει μες την άσφαλτο που συμμερίζεται

την ερυθρά λαχτάρα της.

Η καθεστηκυία

πατάτα χλιμιντρίζει κλέβοντας

λάδι του δήμιου τηγανιού.

Κόβεται φέτες επουράνιες το ψωμί-όλοι θα χορτάσουν.

Κυρά νοικοκυρά, που νοιάζεσαι για όλους, κοίτα πώς

σου γελούν των πιρουνιών οι οπλές και η κόψη

του μαχαιριού που έδιωξε κακήν κακώς την πείνα!