Εκεί που χάθηκα δεν ξαναβρέθηκα ποτέ μου.
Είναι ο τόπος ο μη τόπος που σε αφανίζει.
Βυθίζεσαι στην απώλεια με συμφωνία ενστίκτων.
Είναι κουρασμένη η ζωή και για αυτό αντλεί
αισιοδοξία απ’ τα χρώματα.
Στην καταμέτρηση, αφθονούν οι εικόνες
και αποκρυπτογραφείται η τάξη από την αταξία που
κατάφερε ο εις.
Σπουδαίο αυτό κι από μόνο του.
Απλά το πληρώνεις με αποτρόπαιη μοναξιά.
Εκείνος που τολμά, ας κοπιάσει.
Τώρα ερμηνεύω τα πάντα έχοντας κατά νου πώς κόβει
το μαχαίρι
και πώς η φιλοσοφία χωρά σ’ ένα άχυρο
που παρασέρνει ο αέρας μακριά σου.
Τοποθετώ την βελόνα κοντά.
Εκεί που θα σκουπίσεις τα ακατάστατα
βάλτην ανάμεσα και από μόνη της θα σ’ οδηγήσει..
Μα να κοιτάς προσηλωμένα..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Γοητεύεις με την σοφή εκφραστική σου πένα με απλές τομές στη ψυχή φίλε μου..τομές που ξέρεις και εστιάζεις αυτό που προσπαθεί να ξορκίσει κάποιος..βγάζεις στο χαρτί μιά συμφωνία χρωμάτων ..κι ας φαίνεται μόνο το μαύρο,το μελαγχολικό και το μοναχικό άστρο.να είσαι καλά πάντα.
Σ΅ευχαριστώ πολύ-
να είσαι καλά κι εσύ!
καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου