Βραδινό…

Εύθραυστη σιωπή, φεγγάρι νυσταγμένο, χρόνος

ακίνητος

που πνίγει τα φυτά

στην νοτισμένη του διάρκεια.

Κάπου ένα πουλί ονειρεύεται πτήσεις και κάπου

ο ύπνος μου χάσκει

σαν πόρτα που θα υποδεχτεί τον κυκλοθυμικό ουρανό.

Σαββάτο των ψυχών- περπατώ στο άγονο τοπίο

σαν ένας ταξιδιώτης της βροχής και της αγρύπνιας.

Ο δρόμος ανηφορίζει μαζί μου- τα σπίτια μοιάζουν μακρινά

και το αγιάζι της νύχτας τα λουστράρει

όπως να τους αφαιρεί βεβαιότητα.

Κοιμούνται όλοι. Ανοίγω το βιβλίο μου.

Οι σελίδες είναι μια μέγγενη που σφίγγει το πρωραίο ρήμα της φιλοσοφίας..