ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΛΛΕΣ..

Νύχτες πολλές και αγωνίες ασίγαστες..

Γελούσε η κοπέλα· τα μαλλιά της

λυτά ανεμόδοξα..

Με πρόσωπο που χλώμιανε απ’ την αγρύπνια

σε ποιά μνήμη προγονική βυθώντας

σε είδαμε να μας χαμογελάς, ώ Ήρα! ώ Αθηνά!

Οι μύστες ακολούθησαν μεγάλους όρκους

στον βράχο ιερό της Ελευσίνας·

τι μυστική πομπή από παρθένες κόρες

άνθη και μυρωδιές ευαγγελίας!

Τρίξαν οι σπόνδυλοι απ’ τις κολώνες·

ποιός να αντέξει τόσο βάρος

στους αιώνες;

Πόση τραγωδία

γύρω μας και παντού! 

   

Βρές μου τον  τρόπο

ν’  αποκρυπτογραφήσω τον καιρό που περνά…

Η γη η χλοοφόρος και δυνητική

κομίζει γονιμότητες της Δήμητρας·    

τρέχει

το γρήγορο ελάφι της θεάς·

χάνομαι μέσα στον βασανισμένο

συλλογισμό μου.

Ποιός τεντώνει την χορδή του τόξου;

Τοξεύει μέσα στην καρδιά μου

ευαισθησίες γαλανού φωτός!

                                                          Ελευσίνα  1980