Θηρία που δαμάζω ο έρμος τα μέσα μου!

Για τις φορές που ο θάνατος με πλησίασε και δεν σκιάχτηκα

Κοιτώ τις πικροδάφνες, μιλούνε ακατάληπτα, το απόγευμα

είναι η χρυσή σου άποψη

Θηρία που δαμάζω ο έρμος τα μέσα μου!

Κανείς δεν με ξέρει

Και επί ταν να ‘ρθεις αυτοί που ζουν δουλοπρεπώς δεν θα εκτιμήσουν

Τουλάχιστον υπήρξα ειλικρινής

Θετικός πόλος

Ψάχνω τα ίχνη μιας ελπίδας που απεγκλωβίζεται ο άνθρωπος

Και γίνεται αρμονικός με την ωραία ψυχή του

Φούσκωσαν, σαν ψοφίμια μες τον ήλιο, οι δημοκρατίες

Ποιόν πυροβόλησαν οι αποφάσεις και ποιόν

Σφουγγοκωλάριο οι μάζες αποστρέφονται κι ακυβέρνητες πάνε

Στο δεδηλωμένο τους φοβερό πουθενά;

Μυρίζει χώμα, μυρίζει χορτάρι στιλπνό

Ο αιώνας μυρίζει μεταλλαγμένο στερέωμα κι αστερέωτη ιδέα του κόσμου…