Σκέφτομαι κάτι απ’ την αρχή…

Γιατί να φανεί ο πόνος; Τα σίγουρα γίνονται κάποτε αμφίβολα

Και σε τρομάζουν.

Κατευθείαν μελαγχολικό το παν.

Σε κείνα που καταλαβαίνεις αναλογεί και κάτι τραγικό.

Προτείνω ανακωχή με την Ιστορία.

Έτσι για να οργανωθούμε λίγο ανθρώπινα.

Να τι μου έλειψε: ένα ηλιοβασίλεμα μ’ ένα βιβλίο

Στα χέρια και να πίνω τον πιο που μπορώ

καθησυχαστικό καφέ.

Μηδαμινότητες ταξινόμησα

και μου έγινε πιο η ανάγκη ανάγκη.

Το μέλλον λυρικές ανταύγειες μου φέρνει..