Το σύμβολο ξεπερνάει κι εμένα…

κι έτσι που κρούω το σήμαντρο, ο ήχος του

ταξιδεύει, γυμνός,

ως την ομήγυρη των ταπεινών. Α τότε

που η φωνή μου τρυπά το διάστημα που,

διάστιχτο, εκθέτει τα αστέρια του

στον νυχτερινό ουρανό και ένα,

το μικρότερο,

λιγωμένο από πείνα χαράς για τα γήινα,

δεν βαστά και χύνεται,

στα βάθη μέσα της αβύσσου. Α

που αυτός που είμαι αναζητά

την αρχαία του φύτρα, στην Μάνα Νύχτα ψάχνω

το γάλα που βύζαξα, πού

σε ποιά σπηλιά και να βρέχει ωραία κι απότομα

ο Μάιος

να ψιχαλίζει και τα ωραία μάτια σου να αντικρίζω

βρέφος θεά μου

μελαχρινή που σαϊτεύεις τήλε στην μικρή μου καρδιά

του έρωτά σου γλυκές πικρές διδαχές!