Γεύμα…

Κάτω από ένα ανυπόκριτο φως, η πόλη

Βαριά συλλογισμένη,

σαν κούφιο καρύδι   - γυρίζω

στο σπίτι απόγευμα,

στην κατσαρόλα

φακές

σαν σκάγια ευφραντικά κι όμως

Και οι ελιές

που το ψωμί κοντοζυγώνουν για να μου αφήσουνε

στον ουρανίσκο

μια αρχέγονη μιλιά της γεύσης που σε δυναμώνει.

Νερό ωραία δροσερό, κουτάλι

που σκοτώνει την πείνα μου

-θα φάω της γης τα καλούδια, θα αγαπώ

τα στάχυα της

θα ξεδιψάσω

την δίψα μου,

θα λαφυραγωγώ

Το αλφάβητο από το μέρος του σωστά ταπεινού..