Σε είδα…

Με τον δικό μου τρόπο το λοιπόν…

Θα με αφαιρέσω

Από το σύμπαν. Θα τραφώ

Με ουτοπίες που μεγαλώνουν. Ρούχα

θα ανεμίζουν στην ταράτσα μου, η απόφασή μου

Θα είναι δεν θέλω.

Εικόνες γεννά το μυαλό. Στο βράδυ ανήκει η νύχτα

Και ο συγχρωτισμός των φωνηέντων μου με άγρια

Αιμοβόρα α-σύμφωνα.

Στον άνεμο να χαριστείς έτσι απλόχερα, ας σε σκορπίσει

Η κάθε νότα που αγαπά το φεγγάρι

Πάνω απ’ τις πλάκες των κοιμητηρίων, καταστρέφοντας

Τον σπόγγο της θλίψης.

Σε είδα που χαμογελούσες, ήσουν εκεί

Που η ώρα των ερωτευμένων ενορχηστρώνεται

Αισιοδοξώντας.

Σε είδα που πονούσες, περήφανη

φυλακισμένη,

μέσα στην πραγματικότητα

Και θέλησα με τον νου μου τρυφερά να σ’ αγγίξω

Πληρώνοντας για την αγάπη το τίμημα…