Ντύνεσαι τώρα, εδώ…

Δίπλα απ’ τα μωρά τριαντάφυλλα που ξυπνάνε

λουσμένα στο αυγινό φως

Ντύνεσαι την ομορφιά σου και κρύβεις

Το στήθος σου κάτω από την λινή εσθήτα

Που στέλνει κι άλλο, κατά μένα, μαρτύριο.

Αγγελοκρούομαι! Ποιά είσαι

Φίλη της τζιτζιφιάς και της βερικοκιάς η φιλενάδα;…

Των εντόμων η έξαψη τρεμίζει πάνω από τα άνθη.

Για το κορμί σου οι αισθήσεις διατρανώνονται.

Ο σπίνος, που λαλεί, κρυφά λογάκια σου λέει.

Το ημερινό φεγγάρι βάφτισε την λίμνη ερωτευμένη.

Σονέτο του ήλιου, δυνατό κρασί και όμορφη μέθη

Στον ενικό των εικόνων, στον πληθυντικό των χρωμάτων- κι εσύ

Που φτάνεις με το χέρι σου τον ουρανό, ιερωμένη

κι αγία.

Το μάλαμα των χειλιών σου ρέει τραγούδια γλυκά

Στο τίποτα του κόσμου δίνεις άλλη πια σημασία

Είσαι το μυστικό που όλοι κατέχουνε οι που αγαπάνε…