Αγωνιώ για στίχους υποταγμένους στην άπεφθη Τύχη της Σαφήνειας..

Για την πόλη που δεν κοιμάται, η θάλασσα

ήπιε τα κέφια και τα χατίρια σου

ώσπου,

εσύ, έγινες

μια χαριτωμένη περίπτωση

ατίθασου παιδιού που το σημάδεψε

μια θλίψη-

Σχεδόν στις δέκα,

   εμπρός στην παραλία,

      να σταματάς και να ανοίγεις τα πελώρια μάτια σου

         να χωρέσουν την φασαρία και το μυστήριο της νύχτας.

             Σε κανένα δωμάτιο, σε κανένα φωτισμένο μαγαζί

                (σβήνεται αύριο ο Μάιος), τα αυτοκίνητα

                    τρέχουν δαιμονισμένα, η φαντασία μου

                        σε αγγίζει

                           πίσω από κάθε τοίχο,

                         μια κρυφή συνουσία

                     πάθους με τεντωμένη σαν τόξο φωτιά.

Οι φοβίες της μέρας υποχώρησαν, τα σκεύη του ουρανού

πληρώθηκαν με λησμονιάς νερό, η σημαία

των αισθημάτων σου κυματίζει

μες τον άσβηστο αέρα του ποιήματος-

Αυτά που σε γαλούχησαν ακόμη αντηχούν

στ’ αυτιά μου

σειρήνες οι ώρες σκευωρούν για μια επιτέλους ανάμνηση

το χρονικό επίρρημα που θέλει να σκλαβώσει το φεγγάρι

σφαδάζει λαβωμένο κάτω από την αναγκαιότητα μιας καθαρής σου απόφασης..

Αγωνιώ για στίχους υποταγμένους στην άπεφθη Τύχη της Σαφήνειας..