Χωρίς να το καταλάβω…

Οι σκιές μακραίνουν τα περιγράμματα
σαν οι ακραίοι δείχτες να αψηφούνε

τον χρόνο

και στο ηλιοβασίλεμα
να απομένει να σκηνοθετήσει αλλιώς.

Αυτά που δεν είπες σ’ ακολουθούν
φοδραρισμένα
μιαν αλήθεια που ανήκει

σε όλους μας.

Θα πέσει το σκοτάδι

και θα μείνει το κάθε ποίημα
μια στεγανή φυλακή

απ’ όπου θα ακούγονται,
πίσω απ’ τα ψηλά ντουβάρια,

οι φωνές των παραπονεμένων.

Το σώμα θα κουραστεί και θα ζητά ανάπαυση
και ύπνο.

Οι νυχτερίδες θα μιλούν με τσαλιμάκια αστραπιαία
και πολλά.

Το φεγγάρι θα πλέξει ιστό γύρω
από της λεύκας την κορμοστασιά.

Το άλφα μου θα γίνει ωμέγα-

έτσι απλά

χωρίς να το καταλάβω
κι ο ίδιος..