Διαρκούν λίγο οι θαλερότητες…

Βαρύγδουπη Παρασκευή.

                      Η νιότη παρήλθε.

                      Κάπου θα πονάς πια,

                      Ολοένα.

Διαρκούν λίγο οι θαλερότητες.

Πλησιάζω αυτό που αγγίζω και τα κουρασμένα κόκαλά μου

                               Γεμίζουν ήχο

                               Φθαρμένο ήχο

                               κουρασμένης ζωής.

                               Το αίμα μου

                               Πονάει-

ωρέ

        Δόξες που έχει στο παρελθόν συλλαβίσει!

        Μόνο να πιώ το άρωμα μιας ατελέσφορης τριανταφυλλιάς

Τώρα

        Που αμφισβητεί τις βεβαιότητες

                Τώρα

                         Και εξακολουθεί να είναι το φερέφωνο

                         Της γλαφυρής αθανασίας…