Των θρησκειών το φως…

Η αφράτη σάρκα του μηνός και η εχεμύθεια

των χρωμάτων. Ούτε ο αιώνας πια δεν ξέρει τέτοιον άνεμο.

Πνοές επάνω στην σφριγηλή πραγματικότητα. Ανταρσίες.

Και στο κοιμητήριο,

η ανάσταση που προσφωνήθηκε, έμεινε ελπίδα των αποθαμένων.

Ταριχευμένα ψέματα, για να αντέχουν ως την άλλη ζωή.

Η χλόη δουλεύει καλά, η χλόη

απλώνει το ουτοπικό χαλί της

πάνω στα μνήματα, κυρία επί των τιμών.

Οι θρησκείες παραγεμίζουν το κεφάλι με υπόσχεση-

α η οργάνωση των θρησκειών! Φρούδα και στείρα.

Ο ήλιος λάμπει μετά και συγχωρούνται, οι πάντες,
να έχουν μιαν αξία αγαπημένη που δεν την καταλύουν οι μέρες και που
την φουντώνει σαν φλόγα ο έρωτας..