Μια εκπορθητική ιδέα υπηρετώ…

Το έχουν οι τύχες μου να εξαφανιστώ

μες τα πολλά και να μείνω

με  ύλη σκουριασμένη

να θορυβεί 
και να μην είναι προσπελάσιμη – ίσως

μόνο να ακυρώνονται οι μαθησιακές μου προσπάθειες

στις σελίδες να είναι η ανάγνωση βουβή, να αγαπώ

τα λουλούδια όπως και στων σπιτιών τις αυλές φτιάχνουν

το κοίλο τραγούδι τους

στα όμορφα μπαλκόνια ανεστραμμένο.

Κατάληξη ποιήματος – ευφράδεια συνόλου. Εξαρχής

λίγο το πολύ και προπαντός

να είναι τυμβωρύχοι οι αντιφάσεις

να αποπνέουν σκλαβιά οι κουβέντες, να μην αγαπώ

το υποδουλωμένο αγαθό, να θέλω

μια συνείδηση καθαρή και να μυρίζει μια νίκη

ευθύτητας, μια εκπορθητική ιδέα που υπηρετώ και εθελούσια

παντί τρόπω ομονοώ κι υποτάσσομαι…