Η λυπημένη…

Οποιονδήποτε θάνατο της αναλογεί, τον δέχεται ραγίζοντας την ψυχή της σαν ένα τζάμι που διαφώνησε με την διαφάνεια.

Το σπίτι της βουλιάζει στο απόγευμα κι εκείνη

Κρατά ανάμνηση την ώχρα του

Τελειώνοντας την προσευχή του ήλιου

Πάνω στα ντουβάρια του

Υπομονετικά.

Στον κήπο τράνεψαν οι αμφιβολίες

Κυρτές λεμονιές και ευπροσήγορα τριαντάφυλλα.

Χτενίζεται.

Κάτοπτρο το νερό επιστρέφει πιο ωραία την  μορφή της.

Από την σκέψη της μια γέφυρα ενώνει τον παρόντα χρόνο με το παρελθόν των πεθαμένων.