Κάπου εκεί…

Για να ταξιδέψουν τα πλοία προς την χώρα του ονείρου

Στέκεσαι πλάι στην θάλασσα νερένια και ευωδιαστή και απαυγάζουν τα μάτια σου

Την συλλαβή του φωτός την πρώτη, εκείνη

Που θρυμματίζεται μες το νερό και πληρώνει

Μισθό του πελάγου.

Μ’ ένα χαμόγελο γλυκό, Ωκεανίδα

Που έζησε στων παραμυθιών την διάταξη.

Μουρμουρίζει ένα νανούρισμα η στεριά

Ο ήλιος στερεώνει μια ευχή στων καραβιών τις λαμαρίνες

Το άσπρο είναι νίκη επί παντός

Για το πρόσωπό σου κινούνται όλα τα πάθη ανατολικά.

Κι όταν το μεσημέρι αφήνει το ροσόλι του επάνω στης ψυχής μου την γεωγραφία

Είσαι μια μακρινή υπόσχεση του εγώ    και ένα λιγωμένο ρήμα του θυμάμαι..