Κουρδίζω χίμαιρες…

Τα ντέρτια μου τιμωρούν το αβρό λεξιλόγιο βάφοντάς το με φασαρία σελήνης.

Στο σπίτι μέσα οι τοίχοι δίνουν νόημα στην φυλακή όπου δεν έχει σίδερα.

Βιβλία κρατούν την σοφία ψηλά.

Η μοναξιά κομπάζει.

Η Αθήνα δρέπει όση αμφιβολία σε πρωτεύουσα αρμόζει.

Κουρδίζω χίμαιρες και τρεμοσβήνει το

μη μου άπτου πορτατίφ.

Από τον πέρα δρόμο ακούγεται μια μουσική που κάνει νικηφόρο τον αέρα.

Νιώθω αξίες που θα εκλείψουνε μα δυστυχώς με όση νύχτα πάλεψα σε άλλη τόση νύχτα εκθειάζεται και καταφεύγει ο χρόνος..