τοβιβλίο.net

τοβιβλίο.net επιλέγει και σας παρουσιάζει ορισμένα από τα ποιήματα του, ομολογουμένως πολυγραφότατου, Στρατή Παρέλη, του οποίου την ποιητική συλλογή "ΥΛΙΚΕΣ ΣΥΜΠΟΝΙΕΣ" φιλοξένησε και παρουσίασε νωρίτερα στις σελίδες του.

Η επιλογή χαρακτηριστικών δειγμάτων από τις δημιουργίες ενός ποιητή είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο κι επώδυνο έργο. Δύσκολο γιατί κάθε ποίημα είναι ένας ξεχωριστός κόσμος κι επώδυνο γιατί κάθε τέτοιος κόσμος που αποκλείεται από την επιλογή δημιουργεί πόνο για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που χάνει ο αναγνώστης. Ενέχει δε και τον κίνδυνο το αποτέλεσμα να μην είναι αντιπροσωπευτικό του δημιουργού και τελικά να οδηγήσει στην παραπλάνηση. Παρόλα αυτά όμως, τοβιβλίο.net αποφάσισε με αποκλειστική ευθύνη του διαχειριστή του να σταχυολογήσει το έργο του Στρατή Παρέλη και να κάνει ένα αφιέρωμα στον ποιητή, προσφέροντας στους αναγνώστες και τους επισκέπτες του δικτυακού του τόπου ελάχιστες από από τις πραγματικά αξιόλογες δημιουργίες, που περιλαμβάνονται όχι στο σύνολο του έργου του Στρατή Παρέλη, αλλά στις ποιητικές συλλογές (με τη σειρά που παρουσιάζονται στο αφιέρωμα):

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ – ΑΘΗΝΑ 2009

ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ – ΑΘΗΝΑ 2008

ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – ΑΘΗΝΑ 2008

Δηλωθέντα – ΑΘΗΝΑ 2009

ΑΠΟΧΡΩΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΑΘΗΝΑ 2010

ΤΡΟΠΟΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ.. – ΑΘΗΝΑ 2010

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ! – ΑΘΗΝΑ 2009

ΠΑΥΣΙΛΙΠΟΝ. – ΑΘΗΝΑ 2009

Η μελέτη του συνόλου του έργου του ποιητή ενώ απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και καθαρό μυαλό, στο τέλος αποζημιώνει τον αναγνώστη και τον γεμίζει με εικόνες και συναισθήματα αλλά το κυριότερο όμως και το οποίο κάνει τη μελέτη ξεχωριστή είναι το γεγονός πως προβληματίζει από τη μια κι ανοίγει παράθυρα σε δρόμους και σκέψεις πρωτόγνωρες από την άλλη. Με λόγο μεστό και απέριττο καταφέρνει να πλάσει άλλοτε λιτές κι άλλοτε πιο σύνθετες εικόνες και νοήματα που ζουν όμως μέσα στον κόσμο μας και όχι κάπου μακριά από αυτόν. Τούτο ίσως είναι και το έντονο χαρακτηριστικό της γραφής του Στρατή Παρέλη. 

ΑΓΝΟΙΑ..

Εγώ που δεν ήξερα ότι τα πιο όμορφα πράγματα είναι καμωμένα από ύλη ανέμου
κράτησα ένα βράδυ στην αγκαλιά μου το σώμα μιας γυναίκας φωτιάς που χάθηκε το άλλο πρωί
αφήνοντάς μου
έναν κοφτερό πόνο
και μιαν ανάμνηση από άγριο πόθο
παίρνοντας μαζί της
-σαν ένα φως που λείπει πια-
την σκέψη
όπως καρφώνεται μες την καρδιά του χρόνου…

(ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ – ΑΘΗΝΑ 2009)

ΠΗΝΕΛΟΠΗ

Πάντα ένα τόξο δεν θα το τεντώνουν οι μνηστήρες..
Θα το έχει ο έρωτας εκεί- φυλαγμένο για τον κύρη που έρχεται.

Μόνο το σκυλί θα γνωρίζει τον ερχομό.

Θα κουνά την ουρά του χαρούμενο πάλι την ώρα

που η Πηνελόπη του φεγγαριού θα υφαίνει

ετούτο το φαντό που άφαντο το βρίσκει πάλι η νύχτα.

Και οι σιωπές γύρω της στοιβαγμένες

μες το λαγήνι της πίκρας

θα ηχούν ελπίζοντας-

Θα κοιμίζουν ολόγυρα τις σταγόνες που η δροσιά αφήνει

επάνω στα φυλλώματα.

Όπως ο κόσμος δεν αλλάζει.

Όπως ακούγεται πάλι ίδια ο ίδιος αυλός!

(ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ – ΑΘΗΝΑ 2008)

64.

Σε θέλω ακόμα…

Όπως περνούν τα χρόνια και οι μέρες άγριες λέαινες

Με κομματιάζουν,

Μπουκώνουν το στόμα μου

Ώριμη θλίψη

Λείπεις…

Όμως είσαι εδώ,

Ανάμεσα σε πεσμένα αστέρια, ευχές, κάτι

Σαν προσευχές-

Μεσάνυχτα-

Που όλα αρχίζουνε αλλιώς να σου μιλάνε.

Εδώ αρχίζει ένας έρωτας να γράφεται επάνω σε χαρτιά-

Με ποιήματα και το θλιμμένο μου αίμα…

(ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – ΑΘΗΝΑ 2008)

142.

Μεγαλώνουμε.

Με στίχους ξεφτισμένους γεμίζουν οι μέρες.

Χρόνος που φεύγει, που χάνεται χρόνος.

Ορίζοντα βαθιέ, θρησκευτικότητα εκπέμπουν οι ουρανοί σου.

Πάντα ονειρευόμουνα ν’ ανέβαινα ψηλά.

Μες τα ζεστά νοήματα.

Έχω το άρωμα του ρόδου προσιτό.

Άσπιλος μέσα μου ακόμη ο κόσμος!

(ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – ΑΘΗΝΑ 2008)

Τώρα

ψάχνοντας πιο υπομονετικά και πιο σπουδαία

κι έτσι όπως ψάχνουν μες τα χώματα οι αρχαιολόγοι

γεννιέται ο στίχος-

σαν ένα λαγήνι

που έφερε η τύχη πάλι

στο φως…

(Δηλωθέντα – ΑΘΗΝΑ 2009)

Τα ωραία ποιήματα, είπε

είναι μεγάλα μυστικά σπήλαια που ποτέ ολοκληρωτικά δεν αποκαλύπτονται˙

είναι γεμάτα σταλακτίτες ιδεών και σταλαγμίτες αισθημάτων

φωτισμένα μόνο στο μέρος τους που δεν έχει εξέχουσα σημασία

Γίνεται κάτοικος μέσα τους ένας άνθρωπος που απλά δεν φοβάται

Την τρομερή ομορφιά.

Με μια αντήχηση, μέσα τους,

ψυχής, μ’ έναν απόκοσμο

φως που σ’ άλλον κόσμο παραπέμπει

να γίνει ευανάγνωστη η εικόνα η πέρα απ’ την ζωή.  

(Δηλωθέντα – ΑΘΗΝΑ 2009)

Είκοσι σελίδες τριάντα

πενήντα ογδόντα εκατό΄

για να υπάρχουν οι λέξεις ζω και δέομαι

βασανιστήριο που για μένα προορίζεται

μην ελπίσεις σε μια απ’ έξω συνδρομή

όποιος μαγεύεται απ’ τα φεγγάρια του τον τρων οι λύκοι

μόνο τα μάτια του, κάποιες φορές που φαίνονται στον ουρανό,

λάμπουν σαν άστρα…

(ΑΠΟΧΡΩΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΑΘΗΝΑ 2010)

Γειτονεύοντας ο ένας με τον άλλο

είμαστε θηρία που βγάζουν τον καλό τους εαυτό.

Αλλά παραφυλάμε να πιάσουμε αδιάβαστο

τον διπλανό

και να του δώσουμε να καταλάβει τι σημαίνουν οι οστεοθλάστες.

(ΑΠΟΧΡΩΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΑΘΗΝΑ 2010)

Μια γιορτή της αφής και το ρόδο σου

ανοιχτό, βελούδινο

σαν χείλη που θα υμνήσουν τον παράδεισο.

Το αίμα ηφαιστειακό, κύκλους τόσους γυρίζει

όπου δεν θα ησυχάσει γρήγορα κιόλας.

Ασθμαίνεις γιατί το πάθος σου έγινε λύρα

που παίζει έναν φρενιτώδικο σκοπό.

Πώς φτάνω σε σένα πάντα διψασμένος

για έναν ουρανό που μόνο εσύ μου χαρίζεις.

(ΑΠΟΧΡΩΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΑΘΗΝΑ 2010)

Να ντυθείς το λευκό, μου είπε, να ντυθείς το λευκό-

όλοι θα θέλουν να σε χρωματίσουν αλλά εσύ να παραμείνεις έτσι.

Να βρεις

το ζύγι ανάμεσα στα λόγια σου και τον αέρα που τα παρασέρνει

και να δώσεις σημασία στην βαρύνουσα γύρω σιωπή…

(ΤΡΟΠΟΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ.. – ΑΘΗΝΑ 2010)

Μα εγώ λέω να φοβάστε αυτόν τον μαθηματικό που λογαριάζει

νούμερα κι όχι ανθρώπους –

όταν συνθέτει την εξίσωση «ζωή» !

(ΤΡΟΠΟΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ.. – ΑΘΗΝΑ 2010)

ΚΒ’

Μην έρχεσαι κοντά μου με αυτά που ξέρεις- έλα

μ’ αυτά που δεν ξέρεις

θέλοντας να μάθεις

της δικής μου καρδιάς μουσική.

Και όταν θα ρωτάς που σε πάω- εμπιστέψου

το φως

αυτό το πιο λυτρωτικό βασανάκι

που ψέματα δεν ξέρει να μιλά..

(ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ! – ΑΘΗΝΑ 2009)

Τι κάνουν αυτοί οι παράξενοι Έλληνες σ’ έναν κόσμο που μοιάζει

αλλόκοτος μόλις μετά από τα παιδικά μας χρόνια…

Τι ζητούν που είναι οδύσσεια πάλι;

(ΠΑΥΣΙΛΙΠΟΝ. – ΑΘΗΝΑ 2009)

Μην ξεχνάς!

Ο αιώνας αν δεν καρποφορήσει στα νιάτα του

τα γεράματά του έχουν ακόμα υποσχέσεις…

(ΠΑΥΣΙΛΙΠΟΝ. – ΑΘΗΝΑ 2009)

http://tovivlio.net/