Πώς
αφανίζεται ο χρόνος πίσω απ’ τις οθόνες κι όμως
πόση
μοναξιά αλήθεια συμβαίνει!
Γράφω
γιατί με παραξένεψαν της θλίψης τα αγγελτήρια.
Κι ο
άνθρωπος
τόσο
αδέξια μόνος, τόσο πικραμένος
που
αμαυρώνει τον ωραίο που του χαρίστηκε, ουρανό.
Τσακισμένες
πόλεις, δρόμοι που απάγουν σε μια τιποτένια
ψευδαίσθηση-
φώτα νυσταγμένα, φωνές
παιδιών
από το γερασμένο σχολείο, μνήμες
βαριές
που άνοιξαν ένα πηγάδι αβυσσαλέο.
Ένα γατί
σκαρφαλώνει στο πεύκο, ο άνεμος
είναι
μπερμπάντης και καταφερτζής.
Οι φίλοι
μου
απόμειναν
μ’ έναν σκοπό που δεν τελειώνει η χροιά του
και
άνεργοι γερνάνε εγκαταλείποντας
τις
νεανικές θεωρίες τους μες το οικουμενικό ατέρμονο χάος.
Κάτι
ρακένδυτοι που θέλουν να θυμίζουνε στην κοινωνία ότι απέτυχε
γυρνάνε
πάνω στα βρεγμένα πεζοδρόμια, έξω
από τα
σουπερμάρκετ, και επαιτούν
λίγο
ψωμί και, αν μπορείς, λίγη συμπάθεια
τώρα που
ο κόσμος έγινε φτηνό λαχείο που για όλους
άτυχα
κληρώνει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
...Η ποίηση είναι χωράφι που για να καρπίσει πρέπει
να σταθείς δίπλα στα στάχυα της προσήλωσης, ν’ απαρνηθείς
Του εαυτού σου την μικρότητα
Και ό,τι σημειώνω απόψε είναι ενός φεγγαριού το φως
Που κοιμάται επάνω από των πολυκατοικιών τις στέγες.. ΣΠ
...και πάλι, μαζεμένα, πήγα ως κάτω...
εκεί που τα είχα αφήσει... για να ρθει η θάλασσα πάλι κάτω από τα βλέφαρά μου...
σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Εσύ Υιώτα μου αφομοιώνεις την ποίηση μου πιο γρήγορα απ' ότι κι εγώ μπορώ..
φιλιά πολλά και καλησπέρες!
Δημοσίευση σχολίου