Αλλά γιατί γράφεις;- θα ρώταγε κανείς.

Χρωστώ κάτι σαν η φλόγα του κεριού στον άνεμο. Καρφώνονται οι λέξεις τόσο στέρεα μες την ερημιά που, ειλικρινά, και που το καταλαβαίνω, τρομάζω.

Είπα: η πεζογραφία είναι κολύμπι με το κεφάλι έξω απ’ το νερό.

Η ποίηση είναι μεγάλο μακροβούτι-

Πρέπει να γεμίσεις τα πνευμόνια σου αέρα και να κολυμπήσεις κάτω απ’ το νερό, κοντά στον βυθό, εκεί που βλέπεις κοράλλια και ψάρια πολλών λογής – και ζεις ανασύροντας εικόνες και κάποτε ξεκεφαλώνεις έξω απ’ το νερό και σε χτυπάει ο αφρός του κύματος και σε θρέφει ο μύθος του κόσμου.

Είναι ταλάντευση επάνω από το χάος, το τόλμημα του συνταιριαγμού των λέξεων.

Αρχέγονα ωραίο και σαν πάντα, μυστηριακό..

  

Τι κομίζει λοιπόν ο ποιητής μέσα στην δραματουργία της καθημερινότητας; Αν το καλοσκεφτώ μάλλον θα καταλήξω σε κάτι που δεν είναι άλλο από το «ου τόπος» - ουτοπία δηλαδή: με όλες τις εκφράσεις της.

Κι από κει μπορεί ο καθένας να πλάσει το όραμά του, ακριβώς επειδή αυτό το ανεδαφικό σκεύος που ερωτεύεται ο ποιητής, είναι ασυμβίβαστο και λουστραρισμένο από όλα τα λαμπερά Τίποτα που χωρούν επάνω του.

Νιώθω να μην μου ανήκει τίποτα άλλο εξόν από την λευτεριά ενός αέρα που ιαματικός θωπεύει την μνήμη μου και σαρκώνει στο παρόν της σκέψης το μεγάλο ταξίδι προς εκείνο που δεν συλλαμβάνεται.

Το ποίημα δεν είναι άλλο από μια δικαιοσύνη και μια ακριβοδίκαιη ώρα που ζυγίζονται όλα πάνω στην πλάστιγγα της αιωνιότητας..

 Αλλά γιατί γράφεις;- θα ρώταγε κανείς.

Και προσπαθώντας να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση, θα έλεγα ότι γίνονται όλα για να λυτρωθεί η  ψυχή μου. Έτσι που τα κατάφερα να κλείσω μες το μπουκαλάκι το τζίνι της ματαιοδοξίας μου, έχω ελευθερωθεί από κείνα που βάραιναν τα πόδια μου και δεν μ’ αφήναν να τρέξω.

Τρέχω στα λιβάδια των αναζητήσεων, χαρούμενος και ευτυχής.

Και κάπου κάπου σκύβω και κόβω μια ποιητική κατακόκκινη παπαρούνα και την κοιτώ με λατρεία γιατί αυτή, την μεγαλύτερη απόλαυση από όλα μου έδωσε.

Είναι το ποίημα τόσο άσκοπο και τόσο μεθυστικό, όσο ένα φτωχό λουλούδι που επάνω του συγκεντρώνει την αισθητική φιλοσοφία της Ομορφιάς.

Περνώντας λοιπόν ο καιρός και ρωτώντας να μάθω τι εισπράττουν οι άλλοι πια όταν με διαβάζουν, ένας φίλος μου είπε ότι τώρα συνομιλώ με τον εαυτό μου, έτσι το νιώθει.

Παραξενεύτηκα. Μετά που το πλησίασα σαν νόημα κατέληξα ότι μπορεί να έχει και δίκιο.

Κλείνομαι σε σύνορα εαυτού από τα οποία δύσκολα μετά ξεφεύγεις. Γίνεται πιο ερμητικός κανείς και πιο οχυρωμένος. Έχει τίμημα μεγάλο η εσωτερίκευση.

Σιγά που θα σ’ αφήσει απ’ τα δίχτυα της να φύγεις η δική σου μοναξιά.

Αυτός ο στίβος είναι για αόρατους αγωνιστές και πρωταγωνιστές συνάμα.

 Βλέπω τον κόσμο σαν μια κλειστή έννοια που αυτοπυρπολείται από το πάθος της και υπερβαίνει εκείνο που είναι η σκηνοθεσία της γραφής. Κατά μίαν έννοια το ευτελές και το λίγο μεταμορφώνεται σε ποιότητα που καθορίζει τις εξελίξεις στην αρένα των ιδεών και των λέξεων.

Εκεί που βρίσκω το ιαματικό αεράκι της συνείδησης και πίνω το αθάνατο νερό της εγωιστικής μου αντωνυμίας.

Απόλυτα όλα ή τίποτα.

Και σχεδιάζω έξω από την ακρίβεια του κατανοητού, ξαπλωμένος στην χλόη του ονείρου, ένα μικρόκοσμο που κατ’ ευθείαν μ’ οδηγεί στο σπίτι του Θεού..